DAHA KAÇ KERE ÖLECEĞİZ?

Dün gece İstanbul Atatürk Havalimanı'ndaki patlamaların ardından hayatını kaybeden suçsuz, masum insanlara Allah'tan rahmet, yakınlarına başsağlığı diliyorum.

Türkiye bugün 1 günlük milli yas ilan etti. ''Milli Yas'' vurgusu bile o kadar ağır geliyor ki... Karanlık bir arka planın üstüne yazılı iki kelimenin verdiği acının tarifini daha kaç kez yaşamak zorundayız? Sadece 1 yılda gerçekleştirilen patlamaların hesabını bugüne kadar kim verdi? Haberler, internet siteleri her biri dün gece ki acıyı yok saymakla kalmayıp, televizyon kanallarına çıkan yalaka lekeliler ''Abartmayın'' - ''Umarım yayın yasağını eleştirenlerde ölür'' cümleleri resmen felaketin elçisi değil mi? Ne bu duygusuzluk ne bu rahatlık! Türkiye'de insan hayatının değerinin ayaklar altına alındığının başka örneklerine geçen süreler içerisinde binlerce kez şahit olmanın verdiği yükün tarifi yok!

Türkiye bugün tamamen bir kaosun içinde... Ekşi sözlükte ki bir yazarın yazdığı gibi adete bir ''Call of Duty'' oyunun parçasıyız sanki. Ülkemize giren çıkan belli olmadığı gibi, artık yaşamımızın da kaç adım sonra sonlanacağını düşünür derecede psikolojik bunalım içine girdik. Çok değil sadece bir kaç yıl öncesine gitmesini ve o zamanları hatırlamasını istediğim insanlar var. Çocukken hayatımızda bir kaç şeyin eksikliği gördük ama mutluyduk, huzurluyduk ve her şeye rağmen sevgi dolu bir millettik. Şimdi dönüp etrafıma baktığımda insanlarda sadece kin, nefret, vicdansızlık, umursamazlık görüyorum. Bu durumu hala göz ardı edenler ve alışın artık diyen o kadar insan var ki. ''Burası Ortadoğu alışın.'' ne demek? Neye, kimin kararına göre yaşamak ve alışmak zorundasın? İnsanlar düşünme algısını, kendini yönetme biçimini yitirmişler. Sadece bir kaç üst seviyenin gözüne girebilmenin verdiği çabanın peşinden sürüklenerek acınası karakterlere bürünmüşler. Burası ''Ortadoğu değil, burası Türkiye!'' diye bağırmak istiyorum insanlara. Dün ve önceki aylarda yitip giden canların ardından ''Herkes bir gün ölecek.'' diyerek normal yaşantısına her şey normalmiş gibi devam eden insanların suratına tükürmek, ölmek bu kadar ucuz olmamalı diye haykırmak istiyorum! 

Buna bir son verilmeli. Çünkü yaşadığımızı sanıp, yaşamaktan korkar olduk. Her gün birer birer eksilirken nefes almak dahada zorlaştı. Farkına varılmalı! Ülkede ne huzur ne de refah kaldı. Her günün sabahına korkuyla uyanmak canımı acıtıyor. 

Ölenler sizin insanınız, belkide anneniz, babanız, kardeşiniz, arkadaşınız... Ama ölenler can! Seninde canından can kopmadan, değer verdiğin elinden kayıp gitmeden uyan güzel kardeşim. Lütfen bitsin artık saçma sebepsiz kavgalarınız, savaşınız. 

Terörün her türlüsüne binlerce kez lanet olsun! Başımız sağolsun...